Nelly Ann (B) Local Heroes Missy Sippy Gent (13-12-2018) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Missy Sippy Gent info band: Nelly Ann © Rootsville 2018

Enkel weken geleden kwam ik bassman King Norre tegen tijdens een optreden in de Missy Sippy. Hij vertelde dat hij speelde bij een nieuwe band, Nelly Ann, en of ik eens ging zin had om te komen kijken. Ik dacht “waarom niet?” en gezien ze te gast waren in diezelfde Missy Sippy, trok ik nog maar eens naar Gent. Het is die periode van het jaar, waar in elk stad een Kerstmarkt plaats vindt. Het was dus manoeuvreren tussen de jenever- en eetkramen, met de geur van glühwein en gebakken worsten in onze neusgaten en tussen de massa bezoekers.

Weinig terug te vinden over deze Nelly Ann ofte Annick De Meyer eigenlijk. Buiten het feit dat ze vroeger deel uitmaakte van The Cowboy Angels. Band die zich al bezig hield met het werk van Gram Parsons of the Flying Burrito Brothers, dus zowat country rock.

Nelly Ann houdt zich meer aan een soort Belgische americana en country met een eigen twist en hier en daar een vleugje pop. Haar muzikale voorbeelden zijn onder meer Cheryl Crow, Nathalie Merchant en KT Tunstall. In 2012 schopte ze het nog tot in de halve finale van Humo’s Rock Rally, gene kak dus…
Een jonge singer-songwriter die zich heeft omringd met muzikanten die al een tijdje timmeren aan de muzikale weg. Zo hebben we Nordine Ben-Kabbach ofte King Norre aan de bas, Jurgen Claes (ooit bij Fried Bourbon) aan de drums en Wesley Van Puymbroeck (Zoomatics) op gitaar.

Totaal onbekende band, dus ik zette mij er volledig voor open. En met mij nog een heel pak anderen want de Gentse joint, was dankzij de festiviteiten helemaal vol gelopen. We kregen een mooie avond voorgeschoteld met fijne country. Laat mij nu niet echt een countryfanaat zijn, maar als het klinkt zoals Nelly Ann het bracht, dan kan ik het best wel pruimen. Recht voor de raap en alles behalve een melige boel.

De aanwezigen kregen twee zeer goed uitgebalanceerd sets aangeboden waar zowel plaats was voor mooie ballads afgewisseld met leuke uptempo nummers. Veel eigen nummers zoals het pakkende ‘Bitter Sweet’ of ‘Into The Dark’ en ‘All The Places’. Er wordt ook plaats gemaakt voor uitgekiende covers met het shakende ‘Don’t Say It’ van Margo Price of ‘The One I Love Is Gone’ van The Secret Sisters. Het was allemaal best aangenaam en ik genoot er wel van. Annick heeft zich ook weten te omringen met de muzikanten die perfect aansluiten bij hetgeen zij op de bühne brengt. Meer dan zeer degelijk gitaarwerk van Wesley en een goed ritme sectie met Nordinne en Jurgen maken het geheel volledig af. De eerste set werd afgesloten door twee solo nummers van Annick, die jammer genoeg, door het luide geroezemoes ietwat verloren gingen.

Na een korte break werd de tweede set in dezelfde trent afgewerkt. We konden genieten van een aantal mooie dingen zoals ‘Back Blood’, ‘Crossroads’, ‘Dance With The Devil’ en op mijn vraag een schitterende versie van John Prine’s ‘Angel From Montgomery’. Kippenvel, want Annick heeft er de juiste stem voor, een stem die bijwijlen doet denken aan Joni Mitchell. ‘That Old Truck’, ook al een eigen nummer sloot het optreden af. Enkele enthousiastelingen vroegen en kregen ook een meer dan verdiende bisser met “Sweet Joe’. Toppie.

Toch wel genoten van dit optreden. Goed uitgebalanceerd, prachtige stem die volledig aanleunt bij het genre, ik kon al een tevreden man weer huiswaarts keren.

Marcel